Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Άγουρη νύχτα. Διψασμένη. Σαν όλες τις τελευταίες. Πέφτει η νύχτα στις ζωές μας. Στις ζωές που δέσαμε στο καράβι τους, δίχως να μετρήσουμε τις τρύπες που έχασκαν στο σκαρί.
Οι δυο δολοφόνοι να ανοίξουν τα ματιά και να κοιταχτούν μεταξύ τους... Μαφιόζικα χτυπήματα. Στην πλάτη. Στο λαιμό. Πως χτυπάς κάποιον που είναι γονατιστός;
Οι δυο δολοφόνοι να κλείσουν τα μάτια τους. Ήσυχοι. Γαλήνιοι. Έμαθαν με τον καιρό πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Η αξιοκρατία θα συνεχίσει να κοιμάται δηλητηριασμένη τον ύπνο της, σκεπασμένη ένα σεντόνι καμωμένο μ' αριθμούς. Ραμμένο με νούμερα.
Ο πρώτος δολοφόνος να σηκώσει το χέρι. Ποια η διαφορά; Στη ζούγκλα έπαψε να τιμωρείται ο ένοχος. Αντίθετα, ορίζεται αρχηγός αγέλης...
Ο ρουφιάνος ανοίγει τα ματιά. Βλέπει το δολοφόνο. Μα ο ρουφιάνος χαμογελά και κλείνει το μάτι. Ανήκει στη συμμορία τους και θα φυλάξει το μυστικό με νύχια, δόντια, και μια χάρτινη θύελλα. Ο ρουφιάνος κλείνει πάλι τα μάτια του… Απολαμβάνει το λωτό του, και βυθίζει τη μνήμη του στη θάλασσα της διαφθοράς, της ατιμίας, των χρωμάτων...
Ξημερώνει στο Παλέρμο...
Καλημέρα και καλή τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου