Φιμωμένη Δημοσιογραφία

Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου, 2009

Απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, το κλιματιστικό λιβανίζει τον χώρο, η οθόνη σου καίει τα μάτια.
Διάλειμμα για τηγάνι, επιβίωση στον κόσμο των φοιτητών. Πριν αναχωρήσω για την εμπόλεμη ζώνη, ανοίγω το κουτί του σατανά, έτσι, για παρέα, όπως η γιαγιά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Μοναδική διαφορά, εγώ πάνω στην συσκευή έχω μόνο σκόνη, ενώ η γιαγιά ένα απελπιστικά λευκό σεμεδάκι που κρύβει το ένα τρίτο της οθόνης.
Στον διάλογο των χιλιοτραγουδισμένων σειρών του Φώσκολου, το κενό στη μέση των πρωταγωνιστών που μουρμουρίζουν, κάλυπτε με αξιώσεις το κομμάτι της προίκας μου. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν όταν κάποιος έκανε μονόλογο. Το ύφασμα ενώνονταν με αυτό της γραβάτας.
Μετά το χιλιοστό εξακοσιοστό ενενηκοστό δεύτερο επεισόδιο, καταλάβαινε ακόμα και τους κομπάρσους από τη φωνή. Άρα το σεμεδάκι έμεινε ηρωικά στη θέση του, για να αποδεικνύει στις γειτόνισσες, ποιος κυριαρχεί στη σταυροβελονιά.
Κρατική τηλεόραση, εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, παρουσίαση Μανώλης Κοττάκης. Ακόμα βασανίζω το μυαλό μου, πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διαθέτει δερμάτινη πολυθρόνα στο βασίλειο της Νέας Ελληνικής Τηλεόρασης.
Κυβερνητικοί αυλικοί. Αυτοί που έβαψαν τα μάτια τους με χρώματα, και κατόρθωσαν να καπαρώσουν καρέκλες στα τραπέζια της εξουσίας. Στην ΕΤ3 της πρακτικής, οι ιδέες σου δεν οφείλουν να κοστίζουν. Το κόστος σε οδηγεί στον κουβά.
Πατώντας πλήκτρα σε ένα δαιμονισμένο τηλεκοντρόλ, αλλάζεις στρατόπεδα. Ιδιώτες. Αντικειμενικοί επιχειρηματίες: κάτι πέρα από οξύμωρο.
Εξουσία και κανάλια. Κανάλια και κόμματα. Δημοσιογράφοι και κόμματα. Δημοσιογράφοι του κώλου. Αλήτες που πετούν λάσπη στο σώμα μιας τέχνης και μοιράζουν τη ρετσινιά του ρουφιάνου, του γλοιώδη, του κομματικού εκπροσώπου που ντύνει μια κατευθυνόμενη καθημερινότητα.
Σκοτάδι.
Για να δοθεί νέα πνοή στη δημοσιογραφία, πρέπει να πεθάνουν οι προηγούμενοι. Και αυτοί, θα κατορθώσουν να μολύνουν τους πιτσιρικάδες πριν μας αφήσουν καιρούς.
Αυτούς με την πρακτική στην πλάτη, με την πένα στο λαιμό και τις βουτιές στην λογοκρισία.

Mr.Kaya

Ανέγγιχτοι

Πέμπτη, 09 Απριλίου, 2009, ymagblog

Κατεβαίνουμε στην Αθήνα.
Ένα αμάξι όνειρα.
Ένα πορτ μπαγκάζ γεμάτο τέχνη. Έτσι το ονόμαζα.
Τέχνη.
Οι περισσότεροι δεν μας δέχτηκαν.
Μεγάλες διαφημιστικές. Media Shops.
Σαπίλα, υπερεθνικού επιπέδου...
Έπρεπε να κλείσουμε ραντεβού ένα μήνα πριν.
Γελοία υποκείμενα. Σας έδωσαν τη δύναμη να μοιράζετε λεφτά,
και προσπαθείτε εξαρχής να προκαλέσετε το "σε παρακαλώ",
προσπαθείτε να τους κρεμάσετε από τις ποδιές σας,
τις κατουρημένες.

Σε αντιμετωπίζουν σαν συνεντευξιαζόμενο.
Είτε θα σε προσλάβουν, είτε όχι. Για να σου απλώσουν το πολύτιμο χέρι τους.

Και τώρα το καλύτερο.
Αλλάζω ύφος. Βουτήχτηκα στη βρωμιά τους.
Συμφωνούν μαζί σου. Και έρχεται η ώρα του ποσοστού.
"Το νόμιμο είναι το 20%. Το νόμιμο..."
Σου το τονίζουν οι λωποδύτες. Θα σου πάρουν σίγουρα το 20%.
Έτσι, γιατί μπορούν. Γιατί αλλιώς, θα σε πετάξουν στη γωνιά.
"Με το 30% η δουλειά γίνεται καλύτερα".
Σου προσφέρουν τη βρωμιά στο πιάτο.
Σου λένε κατάμουτρα, πως η μίζα, θα σου ανοίξει την πόρτα.
"Αν οδηγηθούμε στο 40% είναι ακόμα καλύτερα".
Σκατά. Σε έχουν κλέψει. Τι και αν πρέπει να κάνεις όλη τη δουλειά.
Αυτοί σε διαχειρίζονται. Βρωμιάρες διαφημιστικές.
"Με το 50%, όλα είναι τέλεια"...
Μισά μισά. Η πιο αναιδής κλοπή που είδα μπροστά στα μάτια μου.

Και τώρα το καλύτερο.
Γελάστε μαζί μου.
Σου ζητάνε την τιμή σου.
Που πουλάς.
Και λες: "1.500".
Δίπλα τους έχουν έναν αντίπαλό σου.
Πολύχρωμη διαφήμιση, παραγωγή του "πεταματού",
καμία δημιουργικότητα, κανένας στόχος, κανένα περιεχόμενο.
Copy Paste, από το Internet...
Τιμή: 4.500!
Τι να ενδιαφέρει τις διαφημιστικές το περιεχόμενο.
Τα πράγματα είναι απλά...

Παρακολουθήστε με:
Από τα 1.500, αν σου κλέψουν τα μισά,
βάζουν στην τσέπη τους 750 ευρώ.
Από τα 4.500, κλέβουν άμεσα 2.250!

Αν τους έλεγες 10.000, θα σε προτιμούσαν,
γιατί θα έβαζαν χέρι σε ένα πεντοχίλιαρο!

Η απόλυτη βρωμιά.
Κύριοι που προτιμάτε διαφημιστικές εταιρείες και
media shops μεγάλου βεληνεκούς, μάθετε
πως σας κλέβουν άμεσα, το μισό σας διαφημιστικό budget.

Έτσι έφαγαν τα όνειρά μας.
Ζώα, που αποκτήσατε αξία, πουλώντας τα καταραμένα σας χνώτα.

Yellow Lyfe

Πως τα κόμματα κατέστρεψαν μια πόλη...

***
Σε φίλτατο ιστολόγιο, μία και μόνο δημοσκόπηση αποδεικνύει τον απόλυτο μαζοχισμό των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Στην πρώτη θέση της πρόθεσης ψήφου για τις δημοτικές εκλογές εμφανίζεται πρώτος ο Παπαγεωργόπουλος. Γονάτισα. Άρχισα να φωνάζω και να κουτουλάω στον τοίχο απέναντι. Τάσεις αυτοκτονίας. Αναμφίβολα. Δεν το καταλαβαίνω. Διαβάζουν σωστά το όνομα;
Είναι αυτός που εμφανίζεται για να κόψει κορδέλες, ο ηλίθιος που ανάβει τα δέντρα στην πλατεία-τσίρκο, ο εξαφανισμένος δημότης Πανοράματος, ο τύπος που έφτιαξε δημαρχείο για να χαζεύει το Θερμαϊκό. Γι' αυτόν μιλάμε. Για τον αθλητή που έπρεπε να ελέγχει προποτζίδικο, όχι μια πόλη.
Γιατί όλα έχουν να κάνουν με χρώματα; Δεν μπορείς να επιλέξεις αξιοκρατικά; Ηλίθιε. Δεν βλέπεις; Το κόμμα επιλέγει για σένα. Χρόνια τώρα. Αυτοκαταστρέφεσαι. Σε λυπάμαι.

Πατρίδες

***
Δεν εντάχθηκα ποτέ σε κομματική παράταξη. Διαδηλώνω πως ψήφισα "Δράση", και Γιάννη Μπουτάρη γιατί ο τύπος κάνει υπέροχα κρασιά. Ίσως να του έχω αφιερώσει και καμιά ζεμπεκιά, εννοείται, πως δεν θυμάμαι. Δεν ανήκω σε χρώματα. Με παχαίνουν. Αυτή τη στιγμή ακούω τον πρωθυπουργό μας, αυτό το ταλέντο του κλασσικού αθλητισμού, να ζητά συγνώμη από τους Έλληνες και να υπόσχεται. Να υπόσχεται. Ξανά.
Ο τύπος θα μπορούσε να είναι ο πολυαγαπημένος μπακάλης της γειτονιάς. Ο παγωτατζής που περιμέναμε με το αστείο αμάξι. Το τζόβενο που κάνει κάμψεις στην παραλία, για να καλύπτει το κύμα τους ήχους από τις κλειδώσεις του που σκούριασαν από τον καιρό.
Άλλα είναι συμπαθητικός ρε γαμώτο. Ξέρεις πως αυτός ο μπακάλης δεν ήρθε για να κλέψει. Πρωθυπουργός ήθελε να γίνει. Να ανήκει στην κάστα εκείνων, των εκλεκτών, που φωνάζοντας "Ρε Πρωθυπουργέ", σε μια πλατεία, γυρίζουν με χαμόγελο. Μια ερώτηση μόνο. Με βασανίζει. Πως νιώθουν τα γαμημένα λαμόγια, που άπλωσαν τα χέρια τους στα λεφτά μας, τώρα, που μας κυνηγά η Ευρώπη, που φορολογούν τον αέρα, τον αριθμό των λέξεων που λες καθημερινά, την ώρα που απαιτεί το κόψιμό σου; Τι θα κουβαλάνε στο μυαλό τους όταν τους διαβάσει ο παπάς πριν φύγουν από έναν κόσμο που προσπάθησαν να αγοράσουν;
Ένας καλός φίλος θα ευχόταν "Σκατά στον τάφο τους", αλλά ακόμα και αυτά θα τους ζεσταίνουν, θα τους καλύπτουν και πιθανότατα θα μας τα κλέψουν από το ίδιο μας το σπίτι.
Θα σου πω κάτι απλό. Και να το θυμάσαι. Όπως οι Αλβανοί δουλεύουν εδώ για να στείλουν τα λεφτά στην πατρίδα τους, έτσι και τα ζώα που κυβερνούν, εργάζονται εδώ για να στείλουν τα λεφτά μας, στις Αμερικές, σε Αγγλίες, σε Υόρκες ή στη Λόνδρα που εγκατέστησαν τα παιδιά τους. Στη νέα τους πατρίδα.
Ελπίζω να κοιμάστε ήσυχοι. Εσείς και τα σκατόπαιδά σας. Εμείς το μέλλον μας το ξέρουμε.

*** Όταν θα αφήνω τρεις τελείες στην αρχή όσων θα πω, να με συγχωράτε, αλλά έχω ξεχάσει πως γράφουν, πως συντάσσουν, πως συγκρατούν την οργή τους. Συγνώμη.

Συνωμοσίες μιας φωτιάς

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Και στην Αθήνα, η ίδια νύχτα πέφτει... Αμόνι και φωτιά. Για κάθε τοίχο που θα ορθώνουν μπροστά τους, τα πιτσιρίκια με τα χρώματα του πολέμου θα φτύνουν φλόγες. Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς. Ίσως αφορά σχιζοφρενείς, ίσως απογοητευμένους, ίσως γονατιστούς.
Εικόνες από μια συνωμοσία πυρίτιδας. Από βεντέτες μασκοφόρων σε μια κοινωνία επιβητόρων. Εικόνες από βράδια του μακρινού Μεσαίωνα με γαιοκτήμονες και είλωτες. Βράδια με δολοφόνους, μαφιόζικα χτυπήματα, νόμους της σιωπής, του ισχυρού, η ομερτά των Ελλήνων.
Χρωματισμένες αντιλήψεις σε έναν κόσμο που έμαθε να ζει με το χρήμα, για το χρήμα. Και εκεί στο Παλέρμο, οι Σικελοί συνήθιζαν να ψιθυρίζουν... "Όποιος δεν ακούει, δεν βλέπει και δεν μιλάει, ζει εκατό χρόνια". Αντιδράς με φωτιά, όταν σου έκοψαν τη γλώσσα, όταν μιλάς στον έρημο αέρα, όταν αυτοί που μεταφέρουν τα λόγια σου τα πλάθουν, τα λυγίζουν, τα μοιράζουν, τα χρωματίζουν. Ρουφιάνοι στο Παλέρμο. Εδώ οι ρουφιάνοι πουλούν την πραμάτεια τους.
Όταν πια δεν μπορείς να κλέψεις τον εύκολο στόχο σου, γιατί δεν έχει τι να του πάρεις, είτε άλλαξε νοοτροπία προσπαθώντας να αφήσεις κάτι πίσω σου, είτε άλλαξε επίπεδο, προσπαθώντας να καταρρίψεις δυσκολότερους στόχους...
Δεν ξημερώνει εδώ. Δεν ξημερώνει γαμώτο. Και οι λέξεις ντύνουν μόνο το χώμα.

Νύχτα στο Παλέρμο

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο. Άγουρη νύχτα. Διψασμένη. Σαν όλες τις τελευταίες. Πέφτει η νύχτα στις ζωές μας. Στις ζωές που δέσαμε στο καράβι τους, δίχως να μετρήσουμε τις τρύπες που έχασκαν στο σκαρί.
Οι δυο δολοφόνοι να ανοίξουν τα ματιά και να κοιταχτούν μεταξύ τους... Μαφιόζικα χτυπήματα. Στην πλάτη. Στο λαιμό. Πως χτυπάς κάποιον που είναι γονατιστός;
Οι δυο δολοφόνοι να κλείσουν τα μάτια τους. Ήσυχοι. Γαλήνιοι. Έμαθαν με τον καιρό πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Η αξιοκρατία θα συνεχίσει να κοιμάται δηλητηριασμένη τον ύπνο της, σκεπασμένη ένα σεντόνι καμωμένο μ' αριθμούς. Ραμμένο με νούμερα.
Ο πρώτος δολοφόνος να σηκώσει το χέρι. Ποια η διαφορά; Στη ζούγκλα έπαψε να τιμωρείται ο ένοχος. Αντίθετα, ορίζεται αρχηγός αγέλης...
Ο ρουφιάνος ανοίγει τα ματιά. Βλέπει το δολοφόνο. Μα ο ρουφιάνος χαμογελά και κλείνει το μάτι. Ανήκει στη συμμορία τους και θα φυλάξει το μυστικό με νύχια, δόντια, και μια χάρτινη θύελλα. Ο ρουφιάνος κλείνει πάλι τα μάτια του… Απολαμβάνει το λωτό του, και βυθίζει τη μνήμη του στη θάλασσα της διαφθοράς, της ατιμίας, των χρωμάτων...
Ξημερώνει στο Παλέρμο...
Καλημέρα και καλή τύχη.